این داستان در زمستان سال 1375 در قالب نمایشنامه ای نوشته شده و در همان زمان بصورت نمایشنامه منتشر شده است.
توی یک روز گرم تابستان
در دهی در کنار جنگل بید
زاغکی غالب پنیری دید خواست برداردش ولی ترسید
او که از زاغکان دانا بود بال و پر زد به بام خانه پرید
سالها خوانده بود علم نجوم وضعیت را به زیرکی سنجید
گفت با خود در این دیار سیاه که بود کیمیا پنیر سفید
در دیاری که قیمت شلغم شده همسنگ در و مروارید
این پنیری که از گرانی آن برق حیرت ز چشم خواجه پرید
اگر افتاده در میان گذر بهر صید است بی شک و تردید
بیشک افتاده در تله اکنون هرکه عقلش به این کلک نرسید
باید این دام را زجا برداشت مانع صید زاغکان گردی
دوربینی به چشم خویش گذاشت
آنچه نادیدنی است با آن دید
دید در زیر آن پنیر بزرگ یک مقوا، که گاه می جنبید
از کنارش نخی به رنگ سیاه رفته تا زیر سایه یک بید
سر آن نخ گرفته در دستش شیخکی که کباب می بلعید
زاغک او را که دید حیرت کرد قهقهه زد، به ریش او خندید
گفت ای ناقلای معده پرست هیچکس حرف این کلک نشنید
گفت با شیخ؛ ای پلید کلک از کلاغان مگر تو را چه رسید
شیخ گفت ای کلاغک ملعون ای خبیث پنیر دزد پلید
در کتابای مدرسه خواندم مطلبی کز سرم عمامه پرید
بحث یک دزدی کلان شده بود عرش اعلا از این خطا لرزید
"زاغکی قالب پنیری دید
به دهان بر گرفت و زود پرید"
سالها خورده ای پنیر حرام پورسانتت به هیچکس نرسید
باید اکنون ترا قصاص کنم تا بگرید به حال تو جمشید
میکنم زاغکان همه در بند نشوم خر دگر به وعده وعید
زاغ گفت ای بزرگ پشمالو ای که روبه به ساز تو رقصید
مانده حیران ز کار تو شیطان شیوه کار تو عجیب و جدید
باج می گیری از همه مردم داد مردم ز تو به عرش رسید
لیک من خود زرنگم و دانا من نخواهم ز مکر تو ترسید
ندهم من به هیچ شیخ باج با شما باید این زمان جنگید
شیخ خندید و گفت ای ملعون
نشناسی مرا تو بی تردید
ورنه این جمله را نمی گفتی شد مجازاتت این زمان تشدید
آن زبان را که گفت این کلمات باید از بیخ با یک اره برید
زود باش ای کلاغک ملعون توبه کن ورنه می شوی تبعید
لیک باز آن کلاغ بازیگوش کرکری خواند و بی جهت خندید
شیخ ناگه نگاه تندی کرد سر خود را دوبار جنبانید
گفت ای زاغ زشت بد ترکیب نشناسی مرا تو بی تردید
گربدانی چه نقشه ای دارم تیره گردد به چشم تو خورشید
میدهم روز جمعه این فتوا که ای جماعت که لات و بی پولید
بعداز این شد حلال گوشت کلاغ
جای گوسفند و مرغ، کلاغ بخورید
این سخن چون شنید آن زاغک رنگش از ترس مثل ماست پرید
معنی حرف آن پلید این بود نسل زاغ از اساس ورمالید
اشک از چشم زاغ جاری شد در عوض شیخ مفتخور خندید
مات و حیران و منگ شد زاغک در همان حال مدتی فکرید
زاغ بیچاره اهل جنگ نبود چاره را در درنگ و سازش دید
گفت شیخا تو راست می گویی نکن از لطف خود مرا نومید
بعد از این هرکجا پنیری بود نصف آن مال توست بی تردید
شیخ راضی به این معامله شد زاغ هم دست شیخ را بوسید
حکم صادر شد از کمیته شیخ که از این پس کلاغ را نزنید
این پرنده مقدس است و عزیز
دایی اش توی جبهه داده شهید
الغرض شیخ و زاغ دزدیدند هرچه میشد در آن محل تولید
مردم ده دچار فقر شدند باد فقر و فساد و فاقه وزید
سایه انداخت ابر غم همه جا خنده از ده فرار کرد و رمید
روستایی نبود اهل کلک دزدی شیخ و زاغ را می دید
بود دانای عاقلی در ده دل مردم از او پر از امید
گفت روزی به اهل ده آن پیر که این بلاها به ما ز شیخ رسید
شیخ را باید از میان برداشت تا شود شام تیره صبح سپید
حمله کردند اهل ده با چوب شیخ شد کشته و کلاغ پرید
بعد از آن اهل ده صفا کردند
بانگ شادی میان ده پیچید
